{[['
']]}
']]}
เนื้อเรื่องย่อเป็นเรื่องราวของ บันคุง ชายหนุ่มนักศึกษาที่รักการทำอาหารอิตาเลี่ยนเป็นชีวิตจิตใจ บันคุงเรียนไปด้วยทำงานพิเศษไปด้วย ในร้านอิตาเลี่ยนเมือง Fukuokaที่เค้าอาศัยอยู่ เค้าถูกยกย่องให้เป็นเชฟฝีมือดี การได้รับความชมจากลูกค้าจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับเค้า
เจ้าของร้านนั้น เห็นว่าบันคุงนั้นน่าจะเป็นเชฟที่มีอนาคตไกล จึงฝากฝังให้เค้าไปฝึกงานในร้านของเพื่อนซี้ชื่อร้าน Baccanaleในโตเกียว แม้จะกล้าๆกลัวๆ อยู่บ้าง แต่บันคุงก็ไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งไปหาความฝันของเค้าเมื่อมาถึงโตเกียว...บันคุงที่พกความมั่นใจมาเต็มร้อย.. กลับต้องมาพบกับความรู้สึกที่ว่า เค้าเป็นแค่เด็กอ่อนหัดไม่ได้เรื่องคนนึงเท่านั้นเอง เหนือฟ้ายังมีฟ้าเสมอ ความมั่นใจของบันคุงถูกทำลายหายไปจนหมดสิ้น
บันคุงต้องพบกับอุปสรรคมาก มายทั้งเรื่องความสามารถ และอีโก้ของเพื่อนร่วมงาน...ผ่านพ้นช่วงฝึกงานไปแต่ละวันอย่างทะลักทุเล ชวงเวลาที่บันคุงฝึกงาน...เค้าไม่ได้ทำอาหารเลยด้วยซ้ำ...ได้แต่เป็นลูกมือ เตรียมอาหาร ล้างจาน ทิ้งขยะแค่นั้นเอง
เจ้าของร้านจึงตั้งชื่อให้ บันคุงใหม่ว่า Bambino เป็นภาษาอิตาเลี่ยน แปลว่าเด็กทารก ซึ่งก็เปรียบเหมือนบันคุงตอนนี้ที่ยังไม่ได้เข้าใกล้ความเป็นเชพที่ดีได้เลย
บัน คุงได้เรียนรู้ว่า การทำอาหารให้อร่อยใครๆ ก็ทำได้...แต่ในการทำงานในร้านอาหารที่เป็นที่นิยมมีลูกค้ามากมายขนาดนี้ จะทำยังไงให้เสริฟ์อาหารได้ทันใจลูกค้า ตกแต่งอาหารให้สวยงาม และที่สำคัญต้องอร่อย เราเองก็เคยคิดว่าอาหารจานหรูพวกนี้ กว่าจะทำออกมาได้แต่งละจาน เชฟคงต้องพิถีพิถันใช้เวลาทำกันน่าดู...แต่ก็คิดผิด...ทุกคนทำงานแข่งกับ เวลา อาหารแต่ละจานจึงไม่ได้ทำแบบใช้อารมณ์ศิลปิน แต่เมื่อเสร็จพร้อมเสริฟ์ กลับการเป็นผลงานชิ้นเอกราวกับใช้คาถาเศกเอา
+++++ จบบริบูรณ์ +++++
เจ้าของร้านนั้น เห็นว่าบันคุงนั้นน่าจะเป็นเชฟที่มีอนาคตไกล จึงฝากฝังให้เค้าไปฝึกงานในร้านของเพื่อนซี้ชื่อร้าน Baccanaleในโตเกียว แม้จะกล้าๆกลัวๆ อยู่บ้าง แต่บันคุงก็ไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งไปหาความฝันของเค้า
บันคุงต้องพบกับอุปสรรคมาก มายทั้งเรื่องความสามารถ และอีโก้ของเพื่อนร่วมงาน...ผ่านพ้นช่วงฝึกงานไปแต่ละวันอย่างทะลักทุเล ชวงเวลาที่บันคุงฝึกงาน...เค้าไม่ได้ทำอาหารเลยด้วยซ้ำ...ได้แต่เป็นลูกมือ เตรียมอาหาร ล้างจาน ทิ้งขยะแค่นั้นเอง
เจ้าของร้านจึงตั้งชื่อให้ บันคุงใหม่ว่า Bambino เป็นภาษาอิตาเลี่ยน แปลว่าเด็กทารก ซึ่งก็เปรียบเหมือนบันคุงตอนนี้ที่ยังไม่ได้เข้าใกล้ความเป็นเชพที่ดีได้เลย
บัน คุงได้เรียนรู้ว่า การทำอาหารให้อร่อยใครๆ ก็ทำได้...แต่ในการทำงานในร้านอาหารที่เป็นที่นิยมมีลูกค้ามากมายขนาดนี้ จะทำยังไงให้เสริฟ์อาหารได้ทันใจลูกค้า ตกแต่งอาหารให้สวยงาม และที่สำคัญต้องอร่อย เราเองก็เคยคิดว่าอาหารจานหรูพวกนี้ กว่าจะทำออกมาได้แต่งละจาน เชฟคงต้องพิถีพิถันใช้เวลาทำกันน่าดู...แต่ก็คิดผิด...ทุกคนทำงานแข่งกับ เวลา อาหารแต่ละจานจึงไม่ได้ทำแบบใช้อารมณ์ศิลปิน แต่เมื่อเสร็จพร้อมเสริฟ์ กลับการเป็นผลงานชิ้นเอกราวกับใช้คาถาเศกเอา
